| Wizyty:
start: 2007-07-03
[15470270]
Wizyt łącznie
[63223]
Wizyt dzisiaj |
[291]
Zarejestrowanych użytkowników
[0]
Zalogowanych
[650]
Aktualności
[7]
Koncertów
[0]
Nieopublikowanych
[7]
Archiwalnych
[93]
Galerii
[18]
Linków
[0]
Postów RD
[55]
Reportaży/Relacji
[3]
Forum
[120]
Tematów forum
[2449]
Postów forum |
| |
|
<<
(1 dokumentów/strona 1 z 1/dokumenty 1-1)
>>
|
|
FROM MEMPHIS TO NORFOLK, odc. 76 HAMMIE NIXON, 05.11.2009, 21:00 |
| Autor: administrator, 2009-11-05 01:48:18 |
 FROM MEMPHIS TO NORFOLK, odc. 76 HAMMIE NIXON, 05.11.2009, 21:00
Hammie Nixon, a właściwie Nickerson, bo tak brzmiało jego prawdziwe nazwisko należał do uznanych wykonawców country bluesa i był najwybitniejszym w Brownsville harmonijkarzem bluesowym.
Urodził się 22 stycznia 1908 r w Brownsville, Tennessee, zmarł 17 sierpnia 1984 r. w Jackson, Tennessee. W bardzo młodym wieku stracił rodziców, wychowała go biała rodzina. To właśnie ona dała chłopcu jego pierwszą harmonijkę i kazoo. Stan Tennessee słynął z tradycji gry na harmonijce ustnej. Do jej popularności przyczyniały się walnie cotygodniowe audycje radiowe De Forda Bailey'a, nadawane z Grand Ole Opry, przedmieścia Nashville. Grą na harmonijce zafascynował się także młody Hammie Nixon.
W wieku dwunastu lat na jednym z pikników Hammie spotkał Sleepy Johna Estesa. Spotkanie to odmieniło życie Hammiego i zaowocowało powstaniem jednego z najtrwalszych duetów w historii bluesa. Hammie i John mieli grać razem przeszło pięćdziesiąt lat. Z czasem obu muzyków połączyły także więzi rodzinne - córka Sleepy John Estesa została żoną Hammiego. Hammie Nixon śpiewał, grał na harmonijce, kazoo, gitarze i jugu. W Brownsville współpracował ze Sleepy Johnem i Jamesem „Yankiem” Rachellem. Jego piękną rzewną harmonijkę usłyszeć można w nagraniach obydwu artystów z lat 20-tych i 30-tych. Działalność muzyczną zaczął rozwijać w połowie lat 20-tych grając m.in. w Memphis i Chicago.
Hammie wzorował się na muzyce Noaha Lewisa, mistrza tradycyjnego bluesa. Akompaniament Hammiego pełnił funkcje drugiego głosu, stanowiąc odpowiedź na głos wokalisty. Styl ten udoskonalił Sonny Boy (John Lee) Williamson, łącząc go z nowoczesnym rytmem swingu. Hammie wywarł decydujący wpływ na młodego Sonny Boy’a, a także Little Waltera.
W 1934 r. grając na tzw. „jug`u” nagrywa z Sonem Bondsem z Brownsville dla wytwórni Decca, a w 1935 razem ze Sleepy Johnem nagrywa dwukrotnie dla Championa.
W 1937 r. Hammie Nixon i Sleepy John w drodze do studia usłyszeli przypadkowo grę Lee Browna z okolic Dyersburga (Tennessee) i natychmiast zaproponowali utalentowanemu pianiście nagrywanie. Już pierwszy nagrany wspólnie utwór „Little girl, little girl” okazał się wielkim sukcesem.
W latach 30-tych Hammie przyłączył się do Dr. Graham`s Medicine Show. W latach 40-tych pracował jako kierowca, później imał się jeszcze wielu innych prac, aż wreszcie rewiwal bluesa na początku lat 60-tych pozwoliło mu wrócić na scenę.
Na zaproszenie Boba Kostera Hammie ponownie pojawia się w studio nagrań. Nagrywa zarówno w duecie z Sleepy Johnem Estesem jak i z innymi muzykami. Wraz z zespołem The Memphis Blues Caravan bierze udział w długim tournee po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Występują m.in. na Newport Jazz Festiwal i Festiwal of American Folklife. Hammie powraca do Newport także w 1964 r., a rok później razem ze Sleepy John Estesem wyjeżdża do Europy w ramach American Folk Blues Festiwal. Kolejnym przystankiem na trasie jest Japonia, gdzie John i Hammie w latach 70-tych powracają aż dwa razy.
W 1977 r. umiera Sleepy John Estes. Na wieść o śmierci przyjaciela Hammie myśli o zejściu ze sceny. David Evans przekonuje go jednak by przyłączył się do jego Jug Bandu. Od 1979 r. aż do śmieci w 1984 roku Hammie grał w Beale Street Jug Band. Nagrania Hammiego Nixona ukazały się na dwóch autorskich płytach: nagranej w 1976 r. „Hammie Nixon” oraz zarejestrowanej tuż przed śmiercią muzyka. „Tappin` That Thing” (1984). Hammie pojawia się też na niezliczonej ilości płyt innych wykonawców.
Najsławniejszą z nich - szczególną tak dla Hammiego Nixona, jak i całej historii country bluesa jest z pewnością „Sleepy John Estes - On 80 Highway with Hammie Nixon” - kombinacja standardów oraz oryginalnych kompozycji Estesa. Płaczliwe brzmienie harmonijki Hammiego idealnie dopełnia tu wokal Sleepy Johna Estesa, a połączenie dawnych bluesów z pieśniami gospel: „Holy Spirit”, „Do Lord Remember Me”, czy „When The Saints Go Marching In” przemawia wprost do serca słuchaczy. John i Hammie stapiają się w jedno ze swoją muzyką, ukazując słuchaczom całe bogactwo bluesa.
Piękna gra Hammiego w klasyku „When The Saints Go Marching In” nadaje utworowi wiele świeżości. Obok standardów na płycie znalazły się także współczesne kompozycje – takie jak „President Kennedy” (Take 13 & Take 14), w którym Estes śpiewa „Wszystkich ogarnął smutek, straciliśmy najlepszego prezydenta jakiego mieliśmy”. To proste przesłanie, w połączeniu ze wspaniałym muzycznym dialogiem Estesa i Nixona sprawiają, że muzyka trafia prosto do serca. Znajdzie się na tej płycie i żarliwą wiarę w Boga i umiłowanie codziennego dnia i jego prostych przyjemności, jak jedzenie ziemniaków, o którym Estes śpiewa w „Potato Diggin` Man”.
Niezapomniany duet Estes i Nixon pozostawił po sobie wiele płyt. Najciekawsze z nich to: „John Henry Barbee & Sleepy John Estes - Blues Live” (with Hammie Nixon); „Sleepy John Estes - Newport Blues” (with Hammie Nixon) oraz nagraną w 1963 r.„Sleepy John Estes - Broke & Hungry” (with Hammie Nixon & Mike Bloomfield).
by Jerzy
grafika: by Jednoręki
|
 [0] komentarzy
skomentuj
|
|
Twój komentarz zostanie dodany po zaakceptowaniu przez moderatora
|
| |
|
|
| |
<<
(1 dokumentów/strona 1 z 1/dokumenty 1-1)
>>
|
| | |
|
Dziś jest: 2024-05-09 | | 75 lat temu... | | 1949.05.09 w Brookline, Massachusetts ur. się Bob Margolin, muzyk Muddy Watersa, jeden z najważniejszych gitarzystów współczesnego bluesa.
| | | |  |
| | 79 lat temu... | | 1945.05.09 w Nowym Jorku ur. się Steve Katz, gitarzysta Blues Project i Blood, Sweat & Tears.
| | | |  |
| | 98 lat temu... | | 1926.05.09 w Wardell, Missouri, ur. się A.C. Reed (Aaron Corthen), chicagowski saksofonista bluesowy, muzyk Earla Hookera, Williego Mabona, Buddy Guya i Alberta Collinsa. Zm. 24.02.2004.
| | | |  | |
|
Aktualnie: "Alan Lomax - Alan Lomax: Blues Songbook - The Last Time - Sam Chatmon"
